علامه طباطبایی می‌گوید:
«یک روز در نجف اشرف در مدرسه ایستاده بودم که مرحوم آیت‌الله سید علی آقای قاضی داشت از آنجا عبور می‌کرد.
ایشان وقتی به من رسیدند، دستشان را برشانه‌ام گذاشتند و گفتند:
«فرزندم! دنیا می‌خواهی، نماز شب بخوان ، آخرت می‌خواهی، نماز شب بخوان ».
شیطان، موسی را ملاقات کرد و به او گفت: « ای موسی! تو آبرودار درِ خانه خدایی و من یکی از مخلوقات خدایم که گناهی را مرتکب شدم و علاقه دارم از آن گناه به درگاه حضرت حق توبه کنم!! به پیشگاه محبوب عالمیان واسطه شو تا توبه ام را بپذیرد. »
موسی (ع) قبول کرد و از خداوند مهربان درخواست کرد: الهی! توبه اش را بپذیر.
خطاب رسید: موسی! خواسته ات را قبول کردم، به شیطان امر کن به قبر آدم سجده کند، چرا که توبه از گناه، جبران عمل فوت شده است.
موسی، ابلیس را دید و پیشنهاد خدا را به او گفت. سخت عصبانی و خشمگین شد و با تکبّر گفت: ای موسی! من به زنده او سجده نکردم، توقّع داری به مرده او سجده کنم!!
سپس گفت: ای موسی! به خاطر این که به درگاه حق جهت توبه من شفاعت کردی بر من حق دار شدی، به تو بگویم که در سه وقت مواظب ضربه من باش که هرکس در این سه موضع، مواظب من باشد از هلاکت مصون می ماند:
1 - به هنگام خشم و غضب، مواظب فعالیت من باش که روحم در قلب تو و چشمم در چشم تو است و همانند خون در تمام وجودت می چرخم، تا به وسیله تیشه خشم، ریشه ات را برکنم.
2 - به وقت قرار گرفتن در میدان جهاد، متوجّه باش که در آن وقت من مجاهد فی سبیل اللّه را به یاد فرزندان و زن و اهلش انداخته، تا جایی که رویش را از جهاد فی اللّه برگردانم!
3 - بترس از این که با زن نامحرم خلوت کنی که من در آنجا واسطه نزدیک کردن هر دو به هم هستم!
( کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان )
آیت الله العظمی سیّد شهاب الدین مرعشی نجفی رضوان الله علیه در اواخر یکی از آثارشان ، یکی از وصایایشان به فرزندشان را این گونه بیان می کنند :
« و أوصیه بتلاوة القرآن الشریف و إهداء ثوابه إلى أرواح شیعة آل الرسول الذین لا وارث لهم أو لا متذکّر فی حقّهم ، فانّی قد جرّبت هذه الحسنة مراراً ، و وفّقنی ربّی الکریم بما وفّقنی بسببها.»
« و او را وصیّت می کنم به تلاوت قرآن شریف و هدیه کردن ثوابش به ارواح شیعیان آل رسول [ علیهم السلام ] که وارثی ندارند و یا [ وارثی دارند امّا ] کسی که به یاد آنها باشد ندارند ، چرا که من این حسنه را بارها تجربه کردم و آنچه پروردگارم مرا به آن موفّق کرد به سبب این حسنه بود . »
